Urodził się w dniu 8 maja 1892 r. w Stanisławowie (Kresy Wschodnie). Pochodził z prostej rodziny. Jego ojciec był kolejarzem. Stanisław miał młodszego brata i siostrę. Ukończył gimnazjum w Stanisławowie. Gdy miał 11 lat, zmarł jego ojciec. Sytuacja materialna rodziny jeszcze się pogorszyła. Młody Stanisław zarabiał na udzielaniu korepetycji. Od młodości angażował się w działalność patriotyczną. Został członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” i Towarzystwa Młodzieży Polskiej. Później związał się z Polskimi Drużynami Strzeleckimi, które zaszczepiły w nim ducha wojskowości. Na początku I wojny światowej został wcielony do 58 Pułku Piechoty cesarstwa austro-węgierskiego. Wraz z pułkiem został wysłany na front wschodni, gdzie w 1915 r. został poważnie ranny. Wrócił na tyły, a w tym czasie jego pułk został w walkach zdziesiątkowany. Podczas wojny ożenił się, a w 1917 r. urodził się jego syn, któremu dano na imię Stanisław. Po wyjściu za szpitala już nie wrócił na front. Przebywał w Złoczowie, a także w Tyrolu. Koniec wojny zastał go w Lublinie. Stanisław był już wtedy w stopniu kapitana.

   W 1919 r. znalazł się w Warszawie. Pracował w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Z powodu odniesionej podczas wojny rany nie brał udziału w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1922 r. został awansowany na stopień majora. W latach 1922-1923 był słuchaczem Kursu Doskonalenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Później służył w Sztabie Generalnym. W 1927 r. został awansowany na stopień podpułkownika. W 1928 r. skierowano go na Górny Śląsk. Został dowódcą batalionu w 75 Pułku Piechoty w Chorzowie. Później znalazł się jako dowódca batalionu w Rybniku. Wyrobił sobie opinię bardzo wymagającego dowódcy. Następnie trafił do Bielska, gdzie został zastępcą dowódcy 3 Pułku Strzelców Podhalańskich. Od 1929 r. piastował stanowisko wykładowcy w Szkole Wojennej w Warszawie. W 1937 r. został dowódcą 9 Pułku Legionów w Zamościu.

   W latach 20-tych urodził mu się drugi syn, któremu dano na imię Jacek. W 1938 r. jego starszy syn Stanisław (kadet w Szkole Podchorążych Piechoty) miał poważny wypadek, z którego cudem wyszedł żywy. Musiał przechodzić długo rekonwalescencję. W tym samym roku drugi syn Jacek zastrzelił się ze służbowego pistoletu ojca. Był to tragiczny wypadek. Podpułkownik Stanisław Sosabowski załamał się psychicznie. Skierowano go do wojskowego sanatorium.

   W lutym 1939 r. został dowódcą 21 Pułku Piechoty „Dzieci Warszawy” (8 Dywizja Piechoty), który stacjonował w warszawskiej Cytadeli. W marcu tego roku został awansowany na stopień pułkownika. Podczas kampanii wrześniowej jego pułk walczył w obronie Pragi (dzielnica Warszawy). Jego przeciwnikiem była niemiecka 10 Dywizja Piechoty. Sosabowski walczył aż do kapitulacji Warszawy w dniu 28 września 1939 r. Stanisław dostał się do obozu jenieckiego, z którego szybko uciekł. Dostał się do okupowanej Warszawy i został członkiem konspiracyjnej organizacji Służba Zwycięstwu Polski. W listopadzie 1939 r. wyjechał do Lwowa. Tam zdecydował się na ucieczkę do Francji. Dostał się tam przez Węgry i Wenecję.

   We Francji został dowódcą piechoty dywizyjnej w 1 Dywizji Piechoty. Przebywał w obozie w Coetquidan. W kwietniu 1940 r. został dowódcą piechoty dywizyjnej w 4 Dywizji Piechoty. Gdy w czerwcu 1940 r. Niemcy uderzyli na Francję, jego dywizja nie była uzbrojona i nie brała udziału w walkach. Stanisław dostał się do portu w La Pallice. Stamtąd został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Tam mianowano go dowódcą 4 Brygady Kadrowej Strzelców, która dzięki Stanisławowi przekształciła się w 1 Samodzielną Brygadę Spadochronową.

   Jego młodszym bratem był Julian Andrzej Sosabowski (urodzony w dniu 30 listopada 1896 r.), który podczas I wojny światowej walczył w Legionach Polskich. On również związał się z Górnym Śląskiem. Od 1934 r. służył w 11 Pułku Piechoty w Tarnowskich Górach. Był dowódcą II batalionu detaszowanego w Szczakowej. W 1938 r. został awansowany na stopień podpułkownika. Walczył w kampanii wrześniowej, a później znalazł się w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Po wojnie nie powrócił do Polski. Zmarł w 1959 r. w Edynburgu.